O 28 de marzo de hai 75 anos, o poeta Miguel Hernández morría preso no penal de Alacante aos 31 anos. Cheo de chagas e cos ollos abertos, segundo recolleu o parte, nacía así a lenda do poeta do pobo. "Lembrar a Miguel Hernández é un deber de España, un deber de amor", escribiu Pablo Neruda.
Lector empedernido desde neno, contan que o seu pai lle pegaba cada vez que lle vía ler pola noite. Traballando no campo, no seu Orihuela natal, comezou a escribir. A súa infancia en Alacante e as súas raíces impregnarían logo gran parte da súa obra. "Miguel era tan campesiño que levaba unha aura de terra ao redor del", afirmaba o seu gran amigo Pablo Neruda.
En plena Guerra Civil foi encarcerado e condenado á morte. Unha pena que grazas aos seus amigos e aos seus admiradores dentro do bando nacional foi conmutada por 30 anos de cárcere. Un período no que sufriu pola súa muller, perdeu a un dos seus fillos e enfermou.
Ao paso dos anos, os seus amigos pedíronlle que se arrepentise, que renegase do seu defensa pola República. Pero nunca aceptou o que para el era unha humillación e preferiu seguir fiel ás súas ideas ata o final dos seus días.
Lector empedernido desde neno, contan que o seu pai lle pegaba cada vez que lle vía ler pola noite. Traballando no campo, no seu Orihuela natal, comezou a escribir. A súa infancia en Alacante e as súas raíces impregnarían logo gran parte da súa obra. "Miguel era tan campesiño que levaba unha aura de terra ao redor del", afirmaba o seu gran amigo Pablo Neruda.
En plena Guerra Civil foi encarcerado e condenado á morte. Unha pena que grazas aos seus amigos e aos seus admiradores dentro do bando nacional foi conmutada por 30 anos de cárcere. Un período no que sufriu pola súa muller, perdeu a un dos seus fillos e enfermou.
Ao paso dos anos, os seus amigos pedíronlle que se arrepentise, que renegase do seu defensa pola República. Pero nunca aceptou o que para el era unha humillación e preferiu seguir fiel ás súas ideas ata o final dos seus días.
Morreu na madrugada do 28 de marzo de 1942 a consecuencia dunha tuberculose no penal de
Alacante. A maioría dos poemas e textos que escribiu Hernández naquel tempo ían dirixidos ao seu fillo. "Manolillo da miña alma; saberás que hoxe cumpriches o teu primeiro ano, e que o teu pai che felicita como pode, desde tan lonxe. Posto que xa andas, ven aquí comigo e aprenderás a ser home no cárcere, onde tantos homes desaprenden. Dime a túa nai que non che gusta moito o xoguete que che mandei e que che gusta máis o biberón. Mellor. A min pasaríame o mesmo", escribiu en Hernández nunha carta.
Neses días, o poeta escribe unha serie de textos que forman parte de "Cuentos para mi hijo Manolillo", un libro recentemente publicado polo selo Nórdica e que inclúe os catro relatos que Miguel Hernández escribiu en 1941 no cárcere de Alacante, todos adicados ao seu fillo, e que agora se publican ilustrados por catro creadores contemporáneos, unha edición que foi preparada polo xornalista Víctor Fernández con novas ilustracións de Damián Flores, Sara Morante, Adolfo Serra e Alfonso Zapico.
Neses días, o poeta escribe unha serie de textos que forman parte de "Cuentos para mi hijo Manolillo", un libro recentemente publicado polo selo Nórdica e que inclúe os catro relatos que Miguel Hernández escribiu en 1941 no cárcere de Alacante, todos adicados ao seu fillo, e que agora se publican ilustrados por catro creadores contemporáneos, unha edición que foi preparada polo xornalista Víctor Fernández con novas ilustracións de Damián Flores, Sara Morante, Adolfo Serra e Alfonso Zapico.
 |
| Retrato de Miguel Hernández, xaneiro de 1940, feito por Antonio Buero-Vallejo no cárcere. |
No hay comentarios:
Publicar un comentario